16-09-2020
22 jaar na zijn eerste pianoconcert (mijn keuze van 6 februari 2019) schreef Johannes Brahms zijn 2e en laatste pianoconcert (hoewel hij dat toen waarschijnlijk nog niet wist). Kritisch als hij altijd was (eerder schreef ik over hoe het niveau dat Beethoven had neergezet hem verlamde) deed hij er 3 jaar over voordat het in 1881 in Boedapest in première ging, met hemzelf als solist. Hoewel hij het in een brief aan Clara Schumann (de weduwe van componist Robert Schumann) een “heel kort pianoconcert” noemde, is het in feite een groot werk geworden. Een typische uitvoering duurt ruim 50 minuten.
Het werk kent enkele bijzonderheden. Zo telt het vier delen, waar een soloconcert er meestal drie telt (wat de lange tijdsduur van dit werk verklaart). Ook bijzonder is het derde deel, een andante. Daar is een prominente plek ingeruimd voor een solo cello (uitgevoerd door de aanvoerder van de cellisten in het orkest), die het thema voor dat deel neerzet en ook samen met de piano het deel afsluit. Het is vooral om dat deel waarom ik het werk hier presenteer. Ik heb al eerder mijn bewondering voor dit instrument uitgesproken: het bijzondere geluid, meestal een weemoedige sfeer scheppend, zo goed passend bij dit jaargetijde en deze periode van crisis in het algemeen. Het brengt mij troost en dat is in dit deel niet anders. Maar ook de rest van dit concert maakt het voor mij een van de mooiste pianoconcerten die er geschreven zijn. Ik hoop dat jullie er ook zo van gaan genieten.
Ik heb gekozen voor een uitvoering door de solist Krystian Zimerman, begeleid door de Wiener Philharmoniker o.l.v. Leonard Bernstein.