In de afgelopen maanden heb ik twee Coursera MOOC’s gedaan die beiden een muzikaal onderwerp hadden: “History of Rock, part 1” door John Covack (University of Rochester) en “Exploring Beethoven’s piano sonatas” door Jonathan Biss (Curtis Institute of Music). Behalve dat beide onderwerpen me hobbymatig interesseren, was ik ook benieuwd naar hoe een MOOC over niet-exact onderwerp als muziek opgezet is. Met name de type opdrachten en examens hadden daarbij mijn interesse, maar ook of en hoe gebruik wordt gemaakt van multimedia anders dan alleen video met gesproken tekst.
Allereerst enkele karakteristieken van beide MOOC’s.

Bij beide MOOC’s vertelden de docenten in korte videoclips de inhoud. Maar daarmee hield de overeenkomst tussen beide MOOC’s wel op.
Bij de History of Rock cursus bleef het alleen bij uitgesproken tekst. Hier hadden kosten bespaard kunnen worden door de uitgesproken tekst downloadable ter beschikking te stellen. Deze feature was wel aanwezig bij de Beethovencursus: er was daar de mogelijkheid ondertiteling in te schakelen en de ondertiteling was ook als tekstbestand beschikbaar. Maar bij de laatstgenoemde cursus werden ook hele stukken uit de sonates door de docent “live” ten gehore gebracht om elementen uit zijn betoog te illustreren. Dat was een grote toegevoegde waarde van de video.
Een en ander zal wel te maken hebben met rechtenproblematieken voor de nummers die bij de History of Rock cursus ter sprake kwamen. Ook voor stukken die maximaal 30 seconden duren moet toestemming verkregen worden (in tegenstelling tot wat algemeen gedacht wordt) en dat zal misschien ook per land verschillen. Dat zet een cursus als History of Rock op dat aspect wel op achterstand ten opzichte van een cursus als die over Beethoven: die nummers zijn rechtenvrij en de docent voert het ook zelf uit.
De assignments en het examen bij de History of Rock cursus waren toetsen van pure feitenkennis. Onderstaand een voorbeeld van een vraag ter illustratie:
“Which description of the Wall of Sound best reflects the discussion in the video?”

• Phil Spector developed the Wall of Sound in mono, not stereo, and it constituted an attempt to get the biggest sound possible in mono.
• Phil Spector developed the Wall of Sound in stereo in an attempt to capture the clearest mix possible and to permit every single instrument and voice to be heard distinctly.
• The Wall of Sound was a term used to describe the increasingly larger amplifiers and drum kits appearing onstage during the early 1960s, which when aligned along the back of the stage created a literal wall of sound.
• Leiber and Stoller developed the Wall of Sound in an attempt to blend classical music and rhythm & blues into a softer pop style.)

De docent heeft over zijn ervaringen bij deze en een “Part 2” cursus een artikel geschreven. Een van zijn conclusies is

My experience has caused me to stop thinking of the MOOC as an alternative to the traditional college course. It is rather something like a very organized series of public lectures based on the structure of a college course. MOOCs are most valuable as a way of bringing the wealth of knowledge we produce and preserve in the academy to the broadest possible public—something, it must be admitted, we probably do not do enough. I use my MOOC video lectures in my regular course at Rochester now; I assign these lectures to students and this frees up class time to focus on particular pieces and discussions that we might not otherwise have gotten to.

Deze conclusie ondersteunt een steeds vaker gehoorde toepassing van MOOC’s voor (eigen) onderwijs: verbeteren van de campuservaring (in dit geval door een flipped classroom aanpak).
Jammer was dat vrij snel na afloop van de cursus de video’s niet meer beschikbaar waren (tenzij je ze van tevoren had gedownload). Dit vanwege een nieuwe sessie van de cursus die in september is gestart. Omdat er ook geen dictaat of andere schriftelijke teksten aanwezig waren kon de stof niet meer worden teruggekeken.
Naast de eerder genoemde muzikale fragmenten die in de cursus te horen waren was het grootste verschil bij de Beethoven cursus t.o.v. de History of Rock cursus de assignments. Bij ieder assignment moest een essay worden geschreven. Dit essay werd nagekeken door drie medestudenten. Wanneer je wilde dat je assignment beoordeeld werd, moest je zelf minimaal drie andere assignments nakijken. De beoordelingscriteria waren vooraf bekend. Meestal waren dat drie criteria, waarbij je bij de beoordeling drie keuzes had: “voldoet niet – voldoet – voldoet meer dan gevraagd”. Tevens was er de mogelijkheid een reactie te schrijven bij de beoordeling. De docent gaf de volgende waarschuwing mee (nadruk door mij aangebracht):

The purpose of the homework assignments is to give you an opportunity to engage with the lecture materials; they should not be a source of stress!
When evaluating your peers’ work, please remember that the course is open to students of all backgrounds. This means not only that the person whose work you are evaluating may be much more or less familiar with Beethoven’s music than you are, but that he or she may have a first language other than English.

De assignments waren erg uitdagend, zeker niet eenvoudig en leidden tot een beter begrip van de leerstof. Een voorbeeld van een assignment ter illustratie:

Listen to one of the nine Beethoven sonatas discussed in the course. Imagining that this is a contemporary work or that you lived when it was a new work, write a review of the piece (NOT the performance), preferably incorporating some of the historical and stylistic questions discussed in the course.

De vorm van review leidde tot veel reacties in het forum. De meest genoemde waren:

• Doordat in het forum veel input kwam van personen die duidelijk erg thuis waren in het vakgebied gaven diverse deelnemers aan niet de assignments te willen maken vanwege de vrees dat ze dan “afgeschoten” zouden worden wanneer ze door zo’n expert beoordeeld zouden worden.
• Veel deelnemers gaven aan zich niet competent genoeg te voelen om assignments te beoordelen. Ze beschouwden dit als een taak van een docent en niet van een student.
• Ettelijke deelnemers beklaagden zich over de beoordelingen. Zij hadden het gevoel goed aan de opdracht te hebben voldaan, maar kregen een magere beoordeling en soms ook een reactie waar ze weinig mee konden.

Voor de liefhebber tenslotte: de docent van de Beethovencursus, Jonathan Biss, is zelf een uitstekende pianist. Hier is hij (vanaf 57:14) te zien in een masterclass uit 2005 door Daniël Barenboim, waaraan ook de Chinese pianist Lang Lang meedeed.
 
 
 
 

Eerder heb ik een post geschreven over een Massive Open Online Course (MOOC) Cryptography van Coursera waaraan ik deelnam. Inmiddels is de MOOC beëindigd. In deze post beschrijf ik mijn verdere ervaringen, de zaken die mij zijn opgevallen en ontwikkelingen die zich in de tussentijd op het gebied van MOOCs hebben afgespeeld.

Ervaringen

De MOOC duurde twaalf weken. In die tijd werden iedere twee weken een nieuwe set video lectures, slides en een set opgaven geplaatst. Je had steeds twee weken de tijd om de opgaven te maken en te versturen. Totaal dus 6 “colleges” + een afsluitend examen.
Bij de cursus was ook een forum beschikbaar (qua opzet vergelijkbaar met een php-forum). Als ik problemen had met een opgave waren de vragen en hints die door medestudenten gegeven werden in dat forum waardevol. Opvallend daarbij vond ik dat nergens de juiste antwoorden gegeven werden, maar dat het ook bij hints bleef. Men was zich blijkbaar bewust van de belofte “fair” te handelen die bij inschrijving gedaan moest worden. De professor die verantwoordelijk was voor de cursus was ook aanwezig en bij tijd en wijle antwoordde hij ook (boornamelijk vragen die gingen over voortgang of wijze van tentamineren). Ook verschenen al snel allerlei berichten over lokale studiegroepen die zich wereldwijd hadden gevormd, waarbij studenten IRL bij elkaar kwamen om de stof gezamenlijk te bestuderen. Het forum bevatte ook meer luchtige onderwerpen zoals een thread waarin de “catch phrases” van de docent werden verzameld en een oproep een T-shirt te gaan ontwerpen voor de deelnemers aan deze MOOC.
De video lectures waren opgeknipt in stukken van 10-20 minuten (enkele iets langer tot 25 minuten). Ieder fragment bevatte een kop en een staart, waarbij begonnen werd met een samenvatting van de voor die video relevante theorie. Dit geheel gaf een goed overzicht over de te leren stof en maakte het ook behapbaar om het qua planning te verdelen over de beschikbare tijd van twee weken.
Uiteindelijk kostte het me ongeveer 10 uur per college om de stof te bestuderen en de opgaven te maken. Het afsluitende examen kostte me nog eens een kleine 3 uur.
Het materiaal voor de laatste collegeweek en het examen liet lang op zich wachten. In het forum werd daar geen directe verklaring voor gegeven, maar het leek er op dat met de collegereeks begonnen werd voordat al het materiaal al gereed was.
Hoewel de cursus open is, is het gebruikte materiaal dat niet. In de Terms of Use van Coursera staat hierover het volgende:

You may download material from the Sites only for your own personal, non-commercial use. You may not otherwise copy, reproduce, retransmit, distribute, publish, commercially exploit or otherwise transfer any material, nor may you modify or create derivatives works of the material.

Van open materiaal zou je verwachten dat aanpassing, mixen met ander materiaal, verspreiding en hergebruik toegestaan is. EdX (zie verderop) heeft wel de intentie hun materiaal onder een open licentie aan te bieden.

Ontwikkelingen

Gedurende de tijd dat het college liep waren er veel ontwikkelingen op het terrein van MOOC. De lancering van EdX (een samenwerking tussen MIT en Harvard) eind april trok de meeste aandacht. Er is inmiddels veel over MOOCs en de snelle ontwikkeling gepubliceerd in tijdschrijften en blogs. Enkele punten uit die publicaties:

• Kritiek op de klassieke samenwerkondersteuning zoals een forum.
• Een voorstel MOOC alleen te reserveren voor connectivist learning en anders MOC te gebruiken (Massive Online Courses). Ik vind dat zelf wat vergezocht: “open” zou dan ook iets zeggen over de didactische vorm van een MOOC (alleen connectivistisch leren zou dan open mogen worden genoemd). Voor mij werkte de gebruikte didactiek (een kopie van een “klassiek” college) goed, maar dat zal wel met mijn leervoorkeur te maken hebben.
• Ivy League universiteiten kunnen hun courses weggeven, omdat het daar gaat om branding en “erbij horen”. Aangenomen worden op zo’n universiteit is een bijna nodige voorwaarde om een goedbetaalde baan na afloop van de studie te krijgen via hun netwerk van alumni. Dat is de werkelijke toegevoegde waarde van hen en daar hebben studenten veel geld voor over. Dat werpt wel de vraag op of Ivy League universiteiten de enige zijn die dit dan zouden kunnen. Zeker is wel dat iedere universiteit zal moeten nadenken over hoe om te gaan met deze ontwikkeling en wat dit voor hen zou kunnen betekenen (zowel in kansen als in bedreigingen).

De survey die aan het einde van de cursus werd afgenomen geeft wellicht enig inzicht in beweegredenen die Stanford heeft om dit aan te bieden:
Which of the following best describes your reasons for enrolling in the course? (Select your top 3 reasons)
– Preview the course before enrolling for university credit
– Faculty reputation
– It is free
– Sharpen my job skills
– I am interested in the topic
– Enhance my resume for career or college advancement
– Augment another course I am taking at the same time (!!)
– Stanford University’s reputation
– My employer suggested this course to me
– Explore a new subject area for possible career change
– This course is more suitable than the one offered by my college (!!)
(De !! zijn mijn toevoegingen).
Opvallend vond ik dat in het forum van de cursus een voorstel werd gedaan door enkele studenten om deelnemers een klein bedrag ($10) te laten storten en daarvan een cadeau voor de docent aan te schaffen als dank. Op dit moment is niet duidelijk of dit initiatief ook echt uitgevoerd wordt en wat dat voor resultaat zal hebben aan bijval.

Tenslotte

Wat betreft het vak: de hack die onlangs bij  LinkedIn plaatsvond is uitgebreid in het nieuws gekomen (zie hier bijvoorbeeld). In de cursus werd als illustratie al gewaarschuwd voor de kwetsbaarheid van de gebruikte hashfunctie (SHA 1) zonder salt (zonder dat daar LinkedIn werd genoemd). Ongetwijfeld zal deze casus in nieuwere versies van deze cursus opgenomen worden. Want dat vond ik ook aantrekkelijk aan dit vak. Het bleef niet bij droge theorie, maar het geheel werd rijk geïllustreerd met real-life casussen, waarbij zwakheden van bestaande beveiligingen (zoals het WEP-protocol voor draadloze netwerken) werden getoond en de wijze waarop die zwakheden werden ontdekt.
Ik heb uiteindelijk mijn certificaat gehaald met een 7,5 voor het examen en 7,6 voor de huiswerkopgaven. Ik ga in het najaar zeker de vervolgcursus doen, want zaken als digitale handtekeningen en certificaten zijn nog niet aan bod gekomen.

Vorig jaar heeft Stanford University een zgn. Massive Open Online Course (MOOC) gegeven over Artificial Intelligence. Dit intiatief heeft veel publiciteit gehad. Rond 160.000 studenten hebben zich aangemeld waarvan ongeveer 23.000 voor een certificaat zijn gegaan (bron). Omdat ik eens wilde meemaken wat dit fenomeen nu inhield heb ik me ingeschreven voor een tweetal MOOC’s die onlangs zijn gestart: Cryptography (http://crypto-class.org/) en Game Theory (http://game-theory-class.org/). Inmiddels ben ik bijna gereed met de eerste week van Cryptography. Hier enkele ervaringen met deze MOOC.
De cursus wordt gegeven door Dan Boneh van Stanford University. Als cursist kun je de lecture slides downloaden en je kunt video’s bekijken waarin de leerstof door hem uitgelegd wordt aan de hand van de slides. Tijdens zo’n video maakt hij handmatig aantekeningen op de slides, zodat de opbouw van de redeneringen die hij maakt goed te volgen is. Er is een forum beschikbaar waar je vragen op kunt stellen en waar je ook vragen van medecursisten kunt beantwoorden. Ik heb dat forum nog niet gebruikt tot nu toe. De video’s behandelen een afgerond onderwerp en duren tussen de 11 en 25 minuten. Bij de meeste video’s wordt op twee à drie plaatsen een meerkeuzevraag gesteld waarmee de cursist kan nagaan of hij de theorie waar het op dat moment over gaat begrepen heeft. De video staat dan stil tot je het antwoord hebt gegeven. Je krijgt een directe terugkoppeling (“Correct” of “Try again”) en kunt de video weer verder laten gaan op een eigen gekozen moment. Onderdeel van de stof zijn ook opgaven die je kunt inzenden en waar je directe terugkoppeling op krijgt. Deze opgaven bepalen aan het einde van de cursus ook of je een certificaat krijgt: bij >70% goede antwoorden wordt een certificaat verstrekt.
Om mee te kunnen doen wordt een eenmalige (gratis) registratie gevraagd. Tijdens die registratie moet je ook beloven dat je “fair” zult zijn. O.a. beloof je dat je niet in forums of anderszins uitwerkingen van opgaven zult verklappen en dat je zelf de opgaven maakt en niet de uitwerking van iemand anders onder je eigen naam verstuurt.
Ik vind het geheel tot nu toe fascinerend. Wat me vooral opvalt is dat het gewoon kijken naar de video’s met “de sage on the stage” en af en toe een interactiemomentje voor mij goed werkt. De eerste in te sturen opgave (een quiz met 10 vragen) leverde een ruime 70% als resultaat, maar vergrootte ook het inzicht in de stof die ik tot dan toe had geleerd. Eigenlijk vind ik het gewoon heel leuk en ontspannend om op deze wijze (weer) met een exakt vak bezig te zijn.